رنگ

.....این انسان است که می گرید و می خندد
او که سرانجام می اندیشد
بر سرنوشت پر ابهام خویش!
ضرب آهنگ های نه چندان مهربان روزگار ،
ایستادگی اش همچون درختی ،
و دست هایی همیشه نیایشگر ،
به سوی آسمان بی نهایت .
طبل ها شکوه می کنند از خواری زمین بزرگ .
او در آغوش زندگی آرمیده ،سر بر دامنش می نهد ،
چون طفلی بی پناه اشک می ریزد ،
عظمت و بزرگیش را می ستاید ،
و با تسلیمی تمام از او مهر و آشتی می طلبد.


پ.ن : تر جمه قطعه ای از "کارمینا بورا " اثر "کارل ارف" که به تازگی توسط گروه کر نوری اجرا شد